Omvolking in de praktijk
Jij een minderheid, ook jij een minderheid, allemaal een minderheid!
Ik wil het niet over de kabinetsval hebben Tjeerd!
Het zat er vanaf dag 1 aan te komen, niemand behalve de PVV was geïnteresseerd in samenwerken, nou ja misschien de BBB ook nog. Maar de rest? Kapot moest het. Wat dat betreft stond de oppositie niet alleen.
Enfin.
Vandaag bracht ik mijn moeder naar het ziekenhuis, eens in de acht weken moet ze een prik hebben en zo stonden we opeens in de lift van het Franciscus. Een ouder Nederlands echtpaar, allebei grijs, allebei slank. Vriendelijk. Mijn moeder en ik. En twee oudere Turkse mannen, die Neder-Turks spreken, plat Rotterdams doorspekt met Turkse woorden. Opeens zag ik de veranderende samenstelling van de maatschappij: het Nederlandse echtpaar stond met vier mensen met een migratie-achtergrond in de lift. Geen idee of ze het zelf zagen, of ze beseften wat ik zag, wat ik voelde: omvolking. En ja, ik ben daar ook een product van.
Ik had te doen met ze. Kijk, als vrouw, ben ik vaak in de minderheid geweest. Zeker als jongere vrouw en helemaal als jongere vrouw met migrantenachtergrond. Ik weet niet beter dan dat ik in de minderheid ben. Maar in de meerderheid zijn, dat is mij onbekend. De uitzondering valt op; en nu dus andersom ook. Wat zouden deze mensen denken? Gedacht hebben in die lift? Twee Nederlanders op eigen boden, outnumbered door import - en ja, er is ook goeie import maar het feit blijft: import. Vreemdeling in eigen land, stad en gebouw. Waar moet ik heen?! Hoe zou het voor die mensen geweest zijn, in die lift? Ik observeerde ze en zoals ik al zei: vriendelijk. Ik was met mijn moeder van 80+ naar het ziekenhuis dus ik zag ze ook denken: die mevrouw is met haar dochter. Cute.
Jij bent Hollands welvaren Tjeerd. Blond, blauwe ogen, Rotterdammert. Jij bent ‘normaal’, je valt niet op, jij gaat op in de massa, althans, ooit ging je hartstikke op in de massa - i.t.t. mij, die altijd overal opvalt. Ben jij weleens in de minderheid, de uitzondering? Valt je dat op, wat doet het met je? Wat voel je dan, hoe verandert dat je houding?
Laat me weten...
PS. Even voor de wokies onder ons die nu rassiieesssst gaan schreeuwen: op de Libelle redactie lopen alleen maar vrouwen. Die éne man (meestal een IT'er) valt op. Die wist meestal ook niet hoe snel ‘ie weg moest wezen, want oeeeeh eng, vrouwen! Dus als je opeens van meerderheid een minderheid wordt, dan moet dat opvallen.
Eeb!
Ja, da’s wel grappig, dat ik als uiterlijke ariër met een familiestamboom die tot minstens de 17e eeuw teruggaat met de wortels stevig verankerd in het Rotterdamse, hoe raszuiver wil je het hebben, regelmatig te horen krijg dat ik daardoor opga in de massa en nooit te maken heb met diskriminaasie, niet opval of nooit in de minderheid ben.
Maar dan wordt voor het gemak vergeten dat ik als roomblanke Rotterdammert opgroeide in een stad waar ruim de helft van de inwoners van niet-Westerse afkomst is. Dat ik voetbalde in teams waarvan ik regelmatig een van de weinige tata’s was. Dat als wij uit moesten voetballen bij GLZ of Activitas (de Rotterdammers onder ons kennen deze beruchte Turkse clubs wel), ik steevast voor kankerkaaskop werd uitgemaakt en regelmatig met fysiek geweld te maken kreeg. En geen ralwitte scheidsrechter die het in zijn hoofde durfde te halen om die woestelingen te bestraffen met een rode kaart of een melding bij de KNVB maakte. Ook mooi, ik mag mijzelf met recht slachtoffer van zinloos geweld noemen. Op de Korte Lijnbaan ben ik als 18-jarig pikkie helemaal de tyfus geschopt en geslagen door een groep Marokkanen. Want wat keek ik nou, je kent het wel.
Ooit, toen ik nog jong en onwetend was en iets wilde betekenen voor de maatschappij, en dan specifiek mijn stadje Rotterdam, solliciteerde ik op een gemeentelijke functie. Ik werd afgewezen, ondanks perfecte kwalificaties, want de voorkeur ging uit naar “een minderheid”. Waarschijnlijk een invalide albino ofzo. Hoe dan ook, dat fantastische positieve-discriminatie-beleid uit de jaren negentig was voor veel mensen ongetwijfeld harske mooi, maar mijn zogenaamde witte privilege en ik waren er de dupe van.
Mijn laatste woonst op de Westersingel was fantastisch. Want hoewel ik liever in de bergen ben, is er niets lekkerder dan áls ik in Rotterdam ben, ik ook echt middenin de stad ben of woon. Het bruist, het leeft, het is intens, maar ook mooi. Edoch! Ook hier ben ik ruim in de minderheid. Sterker nog, ik schreef jaren terug al eens een stukje over de samenstelling van mijn buurtje, hoek Westersingel, West-Kruiskade. Als ik het me goed herinner is nog maar 25% van de bewoners van origine Nederlands. Ik voel me er prima in thuis, maar ik ben wel absoluut in de minderheid.
En wat dat oudere stel met al die Turken in de lift gedacht moet hebben… ik denk dat je gelijk hebt. Die voelden zich waarschijnlijk vreemdeling in eigen land. Wat ze op dat moment ook zijn, maar ik vermoed ook dat ze na dat ziekenhuisbezoek direct doorreden naar hun afbetaalde huis in Hillegersberg, waar de enige buitenlander die vriendelijke dokter uit Indonesië is en waar GroenLinks de partij is waar ze op stemmen, want het zal hun tijd allemaal wel duren. Bovendien hebben ze het geld om de omgevolkte buurten te mijden.
In mijn bergdorp Mallnitz daarentegen, daar ben ik een van de ariërs. En dat is een bijzondere gewaarwording als stadse jongen. Sterker nog, het valt daar dus op als er people of colour door het dorp lopen. Hilarisch feitje: de priester in mijn 750 zielen tellende dorp is een pikzwarte Afrikaan. Die moet toch iets uitgevreten hebben, dat hij uitgerekend in zo’n blank conservatief bergdorp wordt geïnstalleerd. Maar los van mijn huidskleurtje ben ik daar ook weer een van de Hollanders. Of, zoals ik het vaak verwoord, wij Hollanders in dat dorp zijn net Turreke. We spreken oekieboekie Duits, moeten ons dubbel bewijzen als we iets ondernemen en zullen nooit een echte Mallnitzer worden. En eerlijk is eerlijk, we integreren redelijk, maar we klitten ook samen. Ook daar ben ik een minderheid: we zijn er met ongeveer 75. Tien procent van de gehele Mallnitzer bevolking.
Hoe dan ook, niets menselijks is mij vreemd, ik pas me makkelijk aan, ik laveer met net zoveel gemak als kankerkaaskop door het Rotterdamse, dan als scheisse Hollander door Mallnitz. Roomblank dus geprivilegieerd, zo hoor ik al jaren, maar de werkelijkheid is echt weerbarstiger.
Wel ben ik me bewust van de snelheid waarmee het in Rotterdam (en andere steden) gaat als je het over omvolking hebt. Vreemdeling in eigen land (stad) voel ik me al sinds mijn tienerjaren, daar pas ik me prima op aan, want als kankerkaaskop in een kleedkamer vol met Mocro’s, Turreke, Anti’s en een verdwaalde ginger, ben ik net als die twee ouwetjes in de lift: daar deal je mee. Glimlachen en doorlopen.
Maar nu als volwassen man zie ik de stad kraken en zwoegen om het een beetje leefbaar te houden. Enne, het wordt sleets, maar met de Cabo’s, de Suri’s, de Indo’s en de Chino’s gaan wij kakelwitte Nederlanders goed samen, de enige groep die de leefbaarheid van de samenleving ondermijnt zijn zij die de religie van de liefde aanhangen: de islam maakt meer kapot dan ons lief is en het is wat mij betreft hét ultieme toonbeeld van de omvolking waar we inzitten.
En dan zitten jij en ik samen in een minderheidsschuitje.
Liever een losse donatie doen? Dat kan!
Een zelfgekozen bedrag als losse donatie doen kan hier, of door op onderstaande button te klikken. Natuurlijk krijg je bij een losse donatie ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content én korting op de door Jalapeño Books uitgegeven boeken.