Loslaten is groeien
Over een crush op Monique en een snelle meet and greet met Dré Hazes
Vrijdag Patatdag! Op vrijdag lees je hier een verse briefwisseling tussen columnist Ebru Umar en schrijver Tjeerd Langstraat. Met vandaag: André Hazes en Monique Westenberg zijn uit elkaar en dat schept mogelijkheden voor Tjeerd. Denkt hij zelf.
Eeb!
Monique Westenberg en Dreetje Hazes zijn weer uit elkaar! En dat biedt mogelijkheden! Je moet weten dat ik al ruim 30 jaar een crush op deze vrouw heb.
Op de basisschool zat ik bij het broertje van Monique in de klas, Matthieu. Superleuke gozer, boefje, echt een kermiskind. We woonden allemaal in Rotterdam-Overschie, ik aan de ene kant van de Schie, zij aan de andere kant, op een woonwagenkamp in de Spaanse Polder.
Kermisexploitanten tot in elke vezel. Als ik het me goed herinner deed ma Westenberg suikerspinnen verkopen en zat pa Westenberg in wat groter kermismateriaal. Nichtje Leonie zat ook in de klas en die zaten met de familie dan weer in de oliebollen.
Het was natuurlijk rete-interessant om bij Matthieu thuis te komen. Ik woonde op een flatje vierhoog achter, zij woonden vrij op een bedrijventerrein, in stacaravans. Of luxe chalets, zoals je dat nu zou noemen. Magisch was het, die enorme loodsen met kermismateriaal, die kleine hechte gemeenschap van kermisfamilies bij elkaar, het geld wat er tegen de plinten leek te klotsen en natuurlijk… Monique. De grote zus van Matthieu. Als jong ventje op de basisschool had ik daar al oog voor, maar toen ik later, als zestienjarige puber weer bij hun thuis kwam, op de scooter, met het testosteron door mijn lijf gierend, had ik het niet meer. Ik zeg het maar gewoon onomwonden: het was zo’n lekker wijf, niet normaal.
De 21-jarige Monique, zus van, amai… ik wilde haar. Maar kreeg haar niet. Hartstikke lief was ze hoor, maar ik was duidelijk een vriendje van haar broertje. Kansloos. Onzichtbaar. Grappen over dat ik toen al te oud was, zal ik maar achterwege laten. (ze scheelt 16 jaar met Dré en een jaar of 4 met mij)
En nu zijn Junior en Mo voor de zoveelste keer uit elkaar. Definitief lijkt het.
Er was al sprake van een bijzondere verstandhouding tussen geliefden André Hazes jr. en Monique Westenberg. De twee hadden allebei een eigen huis en hij woonde slechts een paar dagen per week in bij haar en hun zoontje. En dat leek goed te gaan, want in januari sprak de volkszanger nog uitgebreid over een eventuele verloving in de toekomst. ~ Mediacourant
Voor Monique gesneden koek, zo’n woonregeling, want haar gescheiden ouders deden precies hetzelfde, notabene op hetzelfde terrein in de Spaanse Polder. Hoe dan ook, het is nu over en sluiten.
“Inmiddels zijn we door verschillende fases gegaan en heeft alles een plekje kunnen krijgen, met als uitkomst dat we nog steeds veel van elkaar houden en respect voor elkaar hebben. Loslaten is groeien en eerlijk zijn naar jezelf en elkaar.”
Ik heb Monique een jaar of drie terug nog eens een berichtje gestuurd, om te peilen of ze open staat voor een te schrijven biografie. Niets op gehoord, dus je begrijpt, mijn jeugdtrauma speelde weer een beetje op. Maar, ook ik heb het losgelaten en ben dus enorm gegroeid de afgelopen jaren.
Edoch, met deze nieuwe fase in haar leven, staat ze misschien wél open voor me! Ik zal haar op deze Vrijdag Patatdag maar eens taggen bij onze briefwisseling. Begrijp me niet verkeerd trouwens, ik bedoel openstaan voor een gesprek over die biografie natuurlijk.
Wat gelijk De Babbelbox vraag van deze week oproept: Ebru, zou jij de door mij geschreven biografie van André & Monique lezen?
Tjeerd!
Ik val met de deur in huis: NEE!
Weet je, het boeit me gewoon niet. Ik snap jouw verhaal van de puberboy in Overschie wel, en ik kan me voorstellen dat Monique vroeger knap was. Ordinair blond met blauwe ogen, dertien in een dozen Hollands glorie - alle Nederlandse vrouwen zijn een variant op Doutzen, Monique had d’r eigen geld kunnen verdienen als ze zes uur per dag op de sportschool zou staan trainen. Vleugels erop en hey presto: Victoria’s Angel.
Maar het is natuurlijk makkelijker om je te laten bezwangeren door Dreetje Hazes.
Ze zijn natuurlijk niet definitief uit elkaar. Hij zal de rest van zijn leven moeten dokken voor zijn zoon en zij zal gewoon d’r hand blijven ophouden. Baren is een business model, vooral voor blonde vrouwen - zeg ik nu iets discriminerends? Ik heb er wel respect voor eigenlijk. Waarom zou je zelf werken als je door een kind uit te poepen, de pinautomaat die zo’n kerel is, levenslang aan je bindt? Of je dat moet willen lijkt me een tweede maar gratis geld, niet alleen politici zijn eraan verslaafd. Vrouwen gingen ze allang voor en het werd nog met applaus ontvangen door de politiek ook. Anyways, ik heb ook een anekdote met Hazes junior.
Het was pre corona, 2018. Ik werkte voor Libelle en André zou optreden in Ahoy. Voor de kerst Libelle was mijn opdracht om met hem op de foto te gaan. Eigenlijk moest ik meelopen voor het concert maar dat wilde hij niet, hij moest zich concentreren. Niets aan de hand, als ik maar een foto zou hebben, zou het verhaal wel goed komen beloofde ik. Dus akkoord, ik naar Ahoy, fotograaf naar Ahoy en wat er toen gebeurde... Best indrukwekkend eigenlijk. Ahoy voor zo'n show is amazing. Decor, verlichting, de vloer en de pers: in een cirkel stonden ze voor het podium, alle mensen met camera en geluidsopties. Ik hoefde alleen maar op de foto dus installeerde me ergens achteraan. Helaas zat de fotograaf kneitervast in de file - kneitervast.
En zo'n Hazes wacht niet he? Het gaat simpel: hij begint ergens in die cirkel en loopt alle camera’s af. Drie minuten hier, vier daar, totdat ‘ie bij jou uitkomt. Heel boeiend om te zien, echt. En ik maar in de spanning want daar sta je dan: klaar voor de foto en geen fotograaf. Wel constante appjes van de fotograaf, waar ze nu was. Totdat ze werkelijk BUITEN ADEM kwam binnenrennen, in één vloeiende beweging haar camera uit de tas toverde en mij aankeek, nog geen minuut voordat Andre bij ons stond. ‘Hi, wij moeten op de foto, de rest komt goed,’ waren mijn magic words tegen junior. Die keek naar z'n managert, die gebaarde dat het goed was en serieus: nog geen halve minuut later was het gedaan. Fotograaf en ik keken elkaar aan, blik op WTF, soort megasnelle sex waar je nooit meer een woord aan vuil maakt en barstten in lachen uit. ‘STAAT IE EROP???!!!’ Yep, hij stond erop. And that my friend, is how stories are made. Maakt niet uit of je het grootste vrouwenblad van de wereld bent of het kleinste: zonder beeld ben je nergens. Goeie herinnering aan die sessie, het hoeft allemaal zo lang niet te duren, zo moeilijk is het allemaal niet.
En dat mijn business model beter is dan dat van Monique, daar twijfel ik, nu ik dit allemaal nog eens beschreven heb, totaal niet aan.
Liever een losse donatie doen? Dat kan!
Een zelfgekozen bedrag als losse donatie doen kan hier, of door op onderstaande button te klikken. Natuurlijk krijg je bij een losse donatie ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content én korting op de door Jalapeño Books uitgegeven boeken.