Vrijdag Patatdag! Elke vrijdag lees je hier een verse briefwisseling tussen columnist Ebru Umar en schrijver Tjeerd Langstraat. Met vandaag: hoe je rust te pakken?
Soms Tjeerd,
Lijkt het me zalig om een negen tot vijf baan te hebben. Zo’n baan waarvan duidelijk is dat je op een kinderdagverblijf voor volwassenen zit. Je krijgt taakjes in de vorm van projecten die je moet uitvoeren, het spelen in de zandbak is vervangen door vergaderen en in plaats van lief naar je moeder luisteren, hoef je alleen maar te zorgen dat de baas tevreden is. Om vijf uur ben je dan weer vrij en mag je weer naar huis, je zorgen laat je op kantoor en thuis doe je wat normale mensen thuis doen: de tuin, bankhangen, koken, schilderen. Iets.
Gezien het enorme personeelstekort in elke sector, denk ik dat die banen niet meer bestaan. Maar ken je dat? Dat je hele dag ramvol raakt met mensen die je te woord moet staan, met wie je overleg hebt en dat je ook nog ’s avonds uit eten moet? Nog meer socializen terwijl je trilt van overprikkeling? Dat je dus de hele dag onder de mensen bent terwijl je juist geen negen tot vijf baan hebt? Juist omdat je de voorspelbaarheid niet aan kunt, de geestdodendheid vreest en vooral: overprikkeld raakt van te veel verschillende mensen die verschillende dingen willen?
Zo’n dag heb ik nu al de hele week. Waar normale mensen hartkloppingen van stress krijgen, heb ik hoofdkloppingen. Ik probeer te kalmeren door hardop als een mantra te herhalen in wat voor toppositie ik verkeer: volledige vrijheid in het uitoefenen van mijn verantwoordelijkheden. De waarheid is dat ik opleef bij een lege agenda. Leeg! Een hele dag die voor mij is, een hele dag om de dingen te doen die ik belangrijk vind. En hoe triest het ook klinkt: ik vind werken belangrijk. Lege dagen staan gelijk aan dagen waarop ik me op werk, op schrijven kan storten. Maar al dagen vullen die lege dagen zich met klussen, taken en verantwoordelijkheden waar ik op dit moment zwaar van in de stress raak. Uiterlijk ben ik kalm, cool en collected.
Maar van binnen lijkt mijn hoofd wel op een kernreactor die op ontploffen staat.
Het is heet in mijn hoofd. De focus ligt op falen, op tekortkomen en teleurstellen in plaats van wat wél lukt. Tegelijkertijd ben ik oud genoeg om te weten dat ik niet faal, niet tekortkom of teleurstel.
Onze correspondentie vind ik belangrijk. Schrijven geeft rust en toch kom ik ondanks die rust er niet aan toe om er de tijd voor te nemen. Je zou denken dat als je ouder wordt, de rust in het leven als vanzelf optreedt maar het tegendeel is waar. Het leven wordt juist met de dag drukker, hoe zeer je ook je best doet om dat te vermijden. Hell, het is zelfs zo druk dat ik geen minuut van het formatiedebat heb gezien. Normaliter mis je daar weinig aan, alles staat toch al op Twitter maar zelfs daar ben ik momenteel te druk voor.
Ik wil dat de rust terugkeert in mijn leven Tjeerd. Als een constante, een negen tot vijf baan. Ik heb alleen geen idee hoe dat moet. Geen idee. Jij?
Nou Ebru,
Ooit schreef ik een stuk over stabiel onstabiel zijn en de vermoeidheid dat dat met zich meebrengt.
Ik ben zo moe. Ik wil zo graag normaal zijn, in een koophuis wonen en een labrador hebben. Alles om maar niet die nietsontziende stofjes door mijn lijf te voelen stromen. Ik wil niet vlak zijn, ik wil niet down zijn, ik wil niet als een slappe vaatdoek op de bank liggen. Ik wil weer normaal kunnen slapen. Ik wil mijn concentratie terug. ~ Het duurt lang
Er zijn momenten dat ook ik die negen tot vijf baan wil hebben, naar Marco Borsato wil luisteren (mag dat nog?) en op zaterdag de grote boodschappen voor de rest van de week wil doen. Maar al binnen een paar seconden verwerp ik die gedachten, want het lijkt me de hel. De voorspelbaarheid, de geestdodende niksigheid, dat uitzitten van je leven met je te dikke pens en bloedsaaie relatie.
Anderzijds heb ik een extreme behoefte aan adrenalineshots. Het is misschien een soort compensatiedrang. Fysiek en mentaal, een battle of the stofjes. Het neigt naar zelfdestructief gedrag. Extreem sporten, extreem drinken, extreem (veel) seks hebben.
Onlangs werd er een mini-reportage gemaakt over mijn leven in de bergen. De voice-over sprak op een gegeven moment de woorden “Dat Tjeerd zo lekker buiten kan zijn, heeft hij te danken aan hoe hij zijn leven heeft ingericht”. Dat vond ik zelf wel een eyeopener eigenlijk. En waarheid als een koe. Dat wat maakbaar is in het leven, heb ik ook wel echt zelf gemaakt.
De keerzijde van hoe jij en ik onze levens inrichten, is dat we altijd aanstaan. Zeven dagen per week werken. Adrenalineshots nodig hebben, als laatste weggaan op feestjes, slapen omdat het moet.
Maar in tegenstelling tot jou, heb ik geen overleggen, geen afspraken en ook zelden nog etentjes. Mijn telefoon staat tegenwoordig altijd op ‘Niet storen’. Je kan me bellen, maar je krijgt geen gehoor. Mijn agenda hou ik bewust leeg. Echt, er staan enkel een deadline in voor een manuscript, een evenement waar ik binnenkort wat vertel over de schrijverij en that’s it. Kringverjaardagen skip ik al jaren. Echt, de hel. Ik doe het niet. Zal vast sociaal onaangepast zijn, maar ik heb geen zin om naast je tante van 83 te zitten die stukken osseworst in mijn gezicht sproeit als ze orakelt over hoe strak haar steunkousen zitten.
Het leven is te kort om je te laten leven.
De grootste stress die ik heb, is hoe mijn natje en mijn droogje te betalen. Een voortdurende struggle, om genoeg geld te verdienen met mijn boeken en side hustles, maar daar staat tegenover dat ik een ultiem vrij leven leidt. Ik schreef jou om half vijf in de ochtend, de rest van de dag is de agenda leeg. Alle tijd om te schrijven en wat een feest is dat!
Sinds de coronatijd leef ik meer teruggetrokken, mijn cirkeltje met mensen is een stuk kleiner geworden. Voor en tijdens de eerste maanden van die tijd was mijn leven vrij hectisch, maar heerlijk. Ik woonde nog in Rotterdam, werkte zowel in de horeca als voor mijn eigenste kleine spicy uitgeverij en had een breed sociaal leven. De 24 uur in een dag waren te kort, maar het was een geweldig leven.
De jaren die volgden maakten mij wat misantropisch. Het is wellicht naïef of het hoort juist bij mijn leeftijd, als senior millennial van begin 40, maar de teleurstelling in zoveel mensen en de mensheid in het algemeen, heeft ervoor gezorgd dat ik mij meer en meer terugtrek. In mijn schulp, uit het sociale leven. De muze heeft weleens gezegd dat ik mijn shine een beetje kwijt ben. En dat klopt wel. Maar het leven in de bergen doet me wel goed, ik word er rustig van en overprikkeling zoals jij die omschrijft ken ik hier niet. De lucht is er schoon, er zijn amper mensen en ik kan er schrijven.
Het is de ultieme vrijheid. En ik hou er niet zo heel strak aan vast, maar mijn leven is in feite in vier componenten in te delen. Mijn dag begint door ‘buiten te spelen’. Sporten, of de bergen en de natuur in te gaan. Dan ga ik aan de ‘schrijverij’. Werken, wat ik geen werken wil noemen, maar goed, het is datgene waar ik mijn geld mee verdien. Vervolgens ga ik ‘socializen’. Ik moet wel mensen zien en spreken zo nu en dan. En dan is een groot feest waar ik toetjelam alle grenzen overga die er maar zijn niet uitgesloten. Maar ik sluit af met ‘kluizenaren’. Lekker op mezelf zijn. Lezen. Tekenen. Beetje fröbelen met fossielen, houtwerk of andere zaken waarbij ik mijn handen kan gebruiken en mijn kop leegraakt.
Dus Ebru, kom binnenkort eens naar mijn berghut, regel meer lege (agenda)dagen, zeg vaker nee tegen mensen en zorg dat je meer het vier-componenten-leven gaat leven.
Kus!
We hebben deze keer een mooie aanbieding voor je! Twee boeken voor de prijs van een heel stuk minder! Dat kun je gewoon winst noemen. Bestel nu deze combideal van Geen talent voor de Liefde van Ebru en R.I.P. van Tjeerd, zolang de voorraad strekt!
Enne, ben je betalend lid van deze Vrijdag Patatdag Substack, dan kun je de kortingscode die hieronder staat gebruiken en daarmee krijg je dus een korting op een korting, van nog eens 10%!
(en die 10% geldt voor je gehele winkelwagentje, mocht je meer boeken bestellen)
Keep reading with a 7-day free trial
Subscribe to Tjeerd & Ebru to keep reading this post and get 7 days of free access to the full post archives.